ز بس صرف ادب پیمایی عجز است احوالم

به رنگ خامه لغزشهای مژگان کرده پامالم

کف خاکم ، غبار است آبروی دستگاه من

به توفان می روم تا گل کند آثار اقبالم

نظرها محرم نشو و نمای من نمی باشد

نهال ناله ام آن سوی عرض رنگ می بالم

همان بهتر که پیش از خاک گشتن بی نشان باشم

دماغ شهرت عنقا ندارد ریزش بالم

به رنگی آب می گردم ز شرم خودنماییها

که سیلابی کند در خانهٔ آیینه تمثالم

چو گل تا زبن چمن دوری به کام ساغرم خندد

به زیر خاک باید رنگها گرداند یک سالم

دلی کو تا به درد آید ز عجز مدعای من

نفس شور قیامت می کند انشا و من لالم

ز اوضاعم چه می پرسی ز اطوارم چه می خواهی

به حسرت می تپم جان می کنم این است اعمالم

ز تأثیر فسونهای محبت نیستم غافل

به گوشم می رسد آ وازها چندانکه می نالم

شرار کاغذم عمریست بال افشاند و عنقا شد

تمنا همچنان پرواز می بیزد به غربالم

ز سازم چون نفس غیر از تپش صورت نمی بندد

چه امکان دارد آسودن دل افتاد ست دنبالم

ندامت توأم آگاهی ام گل می کند بیدل

چو مژگان دست بر هم سوده ام تا چشم می مالم